Liefde voor ‘bling-bling’ of …?
De namen van de personen in deze zaak zijn fictief evenals de in dit artikel genoemde woonplaatsen
Enige tijd geleden werd een schademelding met betrekking tot de diefstal van een dure BMW ontvangen. Het ging om een hevig glimmend model waar de eigenaar erg aan gehecht was. Hij had echter ook een auto van zijn werkgever en zijn echtgenote maakte dan ook meer gebruik van de BMW dan hijzelf. De auto werd gestolen op 13 maart 2008. Houd die datum goed in gedachten!
Op een zekere dag ging mevrouw met de BMW naar haar werk.
Tussen de middag moest ze even een boodschap voor haar baas doen. De geringe afstand naar het winkelcentrum én het lekkere weer nodigden eigenlijk uit om te gaan lopen, maar ze verkoos toch met de auto te gaan. Daar aangekomen zette ze haar auto in een parkeervak.
Met de afstandsbediening voor de centrale vergrendeling sloot ze de BMW veilig af, hing de autosleutel aan een bos met andere sleutels, en stopte het geheel in één van haar jaszakken.
Vervolgens werd haar aandacht bij de parkeerplaats getrokken door een kluwen mensen. Uit nieuwsgierigheid ging ze erop af en zag dat er een man onwel op de grond lag. De politie was er al bij en een ambulance zou gauw arriveren.
In de drukte voelde zij dat er een man tegen haar aanliep die haar niet eens zijn excuses maakte. Enigszins verbaasd hierover vervolgde ze haar weg.
Nadat ze de klus voor haar werkgever had geklaard, liep zij terug naar de plaats waar ze de BMW had achtergelaten. Tenminste; ze dacht toch echt dat ze de auto in dat ene, specifieke parkeervak had neergezet.
De auto stond er echter niet meer én… de autosleutel voelde ze ook niet meer in haar jaszak zitten. Zou de man, die tegen haar was aangebotst die sleutelbos uit haar jaszak hebben gehaald?
Ze wist het niet. Wat nu?
De politie was al weg bij de plaats van het ongeval. De man die tegen haar was aangebotst was uiteraard ook in geen velden of wegen te bekennen. Dus op naar de politie om daar aangifte van diefstal te doen.
Vanuit het politiebureau werd haar man gebeld. Hij kwam, zelf ook ontdaan, zijn inmiddels overstuur zijnde echtgenote ophalen.
Na enkele dagen werd door opdrachtgevers een schade-expert ingeschakeld om de waarde van de auto te bespreken en de toedracht van deze diefstal op te nemen.
De schade-expert belde mij hierna op en deelde mee dat hij geen goed gevoel bij deze zaak had. Het was hem een raadsel hoe verzekerde het in financieel opzicht allemaal kon bolwerken, laat staan dat hij zich óók nog eens zo’n dure BMW kon veroorloven.
Een nader onderzoek volgde; zo gezegd zo gedaan (leek het). De tranen vloeiden tijdens het bezoek aan mevrouw rijkelijk, maar het lukte niet om door deze ‘story’ heen te prikken. Want dat het een story was, was wel duidelijk.
Aan de andere kant, alles wat mevrouw meldde klopte ogenschijnlijk en ook bij verificatie bij de politie Amsterdam waren er geen, zoals dat zo mooi heet, ‘feiten of omstandigheden’ die zich tégen verzekerde richtten.
Er restte dan ook niets anders dan de opdrachtgever op de hoogte te brengen van deze zaak met het voorstel de betalingsopdracht klaar te zetten.
Of de duvel ermee speelde kreeg mijn opdrachtgever op diezelfde dag een telefoontje van de Rijksdienst voor het Wegverkeer (RDW); de BMW van verzekerde was in Spanje aangetroffen! Verdere details ontbraken op dat moment nog.
Ik nam contact op met verzekerde en bracht mevrouw het heuglijke nieuws.
Aangezien de auto na de daarvoor geldende wachttermijn van 30 dagen was teruggevonden, hoefde ze de auto niet terug te nemen.
Ze reageerde wat verbaasd en barstte in tranen uit. Het werd haar, zo vertelde ze, emotioneel (weer) allemaal te veel.
Ze wilde niets meer met deze kwestie te maken hebben en zou het op prijs stellen als zij de schade-uitkering spoedig tegemoet konden zien.
Het was niet anders aan onze kant, maar het ‘slechte gevoel’ bleef knagen.
Alsof de duvel er wéér mee speelde kregen we kort daarna een telefoontje met de mededeling dat de auto op 8 maart 2008 in Spanje was aangetroffen. Als we nu teruggaan naar het begin van dit verhaal, dan zou de BMW dus al vóór de diefstal in Spanje zijn aangetroffen!
Dit behoefde toch wel meer dan een simpele uitleg van onze verzekerde.
Er werd een afspraak gemaakt met het echtpaar te bespreken.
Dat gesprek kreeg een totaal andere wending dan wij dachten.
De echtgenote (wellicht nu niet meer) biechtte op dat zij op 6 maart 2008 het bed had gedeeld met een andere man dan haar echtgenoot. Dit gebeurde in een hotelkamer in Amsterdam-Zuidoost.
Na afloop van deze avond bleek dat de BMW niet meer op het parkeerterrein bij het hotel stond!
Goede raad was bijzonder duur, want tja, ze kon echt niet aan haar man vertellen dat ze aan het fladderen was geweest met een oude schoolvriend!
Zij vertelde ons dat ze haar man had wijsgemaakt dat zij op deze avond, dus na de ontdekking van de diefstal, de BMW aan een tante had uitgeleend omdat die met een groot vervoersprobleem zat.
Daar werd verder nog een prachtig verhaal omheen gebouwd en manlief geloofde het allemaal.
Wat zij echter niet kon bevroeden is dat de Gouden Koe ooit nog zou worden teruggevonden. Er zat voor haar uiteindelijk niets anders op dan haar echtgenoot op te biechten wat ze gedaan had.
O ja, de autosleutel was onze verzekerde helemaal niet verloren door die botsing met de grote onbekende. Die was zij bij een heel andersoortig contact kwijtgeraakt…