o´n prachtig Frans autootje
De namen van de personen in deze zaak zijn fictief evenals de in dit artikel genoemde woonplaatsen
Een klant van mijn opdrachtgever in Frankrijk (verhuurbedrijf van auto’s) was al sinds mei 2005 een auto, merk Renault, ‘kwijt’. De auto was destijds verhuurd aan een Nederlands staatsburger, destijds woonachtig in Frankrijk. Huurpenningen voor deze auto werden de eerste twee keer braaf voldaan en u raadt het al, daarna viel het betalingsverkeer stil.
Telefonisch en schriftelijk contact met de klant mochten niet baten en de zaak kwam eigenlijk stil te liggen. Tot… het moment waarop iemand van de buitenlandse verzekeringsmaatschappij met het lumineuze idee kwam de collega’s in Nederland te benaderen. De vraag was of zij wat voor hen konden betekenen aangezien de huurder niet meer in Frankrijk traceerbaar was. De zaak werd met mij besproken en het verzoek werd gedaan de huurder en auto op te sporen.
Via contacten werden twee actuele adressen van de man in Zandvoort achterhaald. Op het ene adres kende men de man als huurder, dus dat was winst. Hij was bij het onaangekondigde bezoek echter niet thuis, dus later maar weer proberen. Op naar het volgende adres; daar werd voor ondergetekende om 9 uur door een keurige dame van 83 opengedaan en zonder enige verdere vraag werd ‘de-man-met-stropdas’ de woning binnengelaten. Wat volgde was (volledig ongevraagd) een behoorlijk deel van het levensverhaal van deze weduwe in peignoir, die ik uit de laatste restjes van haar nachtelijke vertoeven wakker had gemaakt.
Aan het eind van de monoloog vroeg mevrouw mij waarvoor ik eigenlijk bij haar op bezoek was. Toen werd haar snel duidelijk dat ik op zoek was naar haar zoon. “Zo jongen, is die van mij weer stout geweest… wat heeft hij nú weer gedaan?”.
Een glimlach aan mijn kant kon niet worden onderdrukt. Een man van 59 die zich (nog steeds) met dit soort oplichtingspraktijken bezighoudt?! Mevrouw vroeg of het om zo’n Frans autootje ging waarmee hij haar wel eens naar bridge bracht en waar zij samen de boodschappen in deden. “Ja, precies”, beaamde ik.
Zij wist niet waar de auto zou kunnen staan, maar wellicht vlakbij het woonadres van haar zoon waar ik al eerder die ochtend op bezoek was geweest.
Ik bedankte mevrouw voor haar medewerking en drukte haar mijn visitekaartje in haar handen: “Mocht hij nou vandaag nog op bezoek komen om boodschappen voor u te doen, dan hoor ik het graag…”.
Mevrouw zou dit doen en zwaaide mij bij de voordeur uit, arm mens, vervelende zoon.
Terwijl ik de flat verliet zag ik onder straatniveau een parkeerlaag, waar een viertal auto’s geparkeerd stond, waaronder… zo’n leuk Frans autootje. U raadt het al, dit was de auto waar het om draaide, sinds 2005 in gebruik bij ‘onze’ huurder én oplichter.
De auto was voorzien van de Franse kentekenplaten, waarmee hij ook was gehuurd en een parkeervergunning voor de gemeente Zandvoort uit 2006, toen de auto al lang en breed als verduisterd te boek stond in de Europese Unie. Vervolgens werd de politie gewaarschuwd, die bevestigde dat deze Franse voiture internationaal als verduisterd/gestolen stond gesignaleerd. De auto werd via een berger opgehaald en veiliggesteld. Justitie wilde niks met de zaak ondernemen; de huurder werd later die dag nog door mij gesproken en overhandigde mij de autosleutel en nog enkele zaken die bij de huurauto hoorden. Op mijn vraag hoe hij de inmiddels tot een bedrag van ongeveer € 12.000,- opgelopen huurpenningen zou terugbetalen, kreeg ik geen helder antwoord.